شادی

سرچشمه های باران با آن همه زلالی
خشکید و رفت برکت از دشت های شالی

پژمرد باغ هامان، گل کرد داغ هامان
نشکفت غنچه حتّی بر دارهای قالی

هر لحظه حسّ غربت، هر روز روز عسرت
هر ماه آه و حسرت، هر سال خشکسالی

مردان مرد رفتند با بال های زخمی
این شهر خسته ماند و مردان لاابالی

ما پر شدیم از شب...یک ظلمت لبالب
با آنکه می درخشید خورشید پرتقالی

شادی خیال کردیم یک غفلت زلال است
یک خلسه عمیق است در بهتِ بی خیالی

قدر وجود ما شد موجودیی که هر قدر
پر می شود تو گویی همواره هست خالی

وقتی که عشق و ایمان کمیاب شد در این شهر
طفلی به نام شادی گم شد در این حوالی...



محمدرضا ترکی