لوئيز رِدِن، زنى بود با لباسهاى کهنه و مندرس، و نگاهى مغموم.

وارد خواربار فروشى محله شد و با فروتنى از صاحب مغازه خواست کمى خواروبار به او بدهد.

به نرمى گفت شوهرش بيمار است و نمى‌تواند کار کند و شش بچه‌شان بى غذا مانده‌اند جان لانگ هاوس،صاحب مغازه، با بى‌اعتنايى محلش نگذاشت و با حالت بدى خواست او را بيرون کند.


زن نيازمند در حالى که اصرار مى‌کرد گفت :
«آقا شما را به خدا به محض اينکه بتوانم پولتان را مى‌آورم .»


جان گفت نسيه نمى‌دهد.

مشترى ديگرى که کنار پيشخوان ايستاده بود و گفت و گوى آن دو را مى‌شنيد به مغازه دار گفت :
«ببين اين خانم چه مى‌خواهد؟ خريد اين خانم با من .»


خواربار فروش گفت:
لازم نيست خودم مى‌دهم ليست خريدت کو؟


لوئيز گفت:
اينجاست.


- « ليست ‌ات را بگذار روى ترازو به اندازه ى وزنش هر چه خواستى ببر . » !!


لوئيز با خجالت يک لحظه مکث کرد، از کيفش تکه کاغذى درآورد و چيزى رويش نوشت و آن را روى کفه ترازو گذاشت.

همه با تعجب ديدند کفه ى ترازو پايين رفت.


خواربارفروش باورش نمى‌شد.


مشترى از سر رضايت خنديد.


مغازه‌دار با ناباورى شروع به گذاشتن جنس در کفه ى ديگر ترازو کرد کفه ى ترازو برابر نشد، آن قدر چيز گذاشت تا کفه‌ها برابر شدند.


در اين وقت، خواربار فروش با تعجب و دل‌خورى تکه کاغذ را برداشت ببيند روى آن چه نوشته است.


کاغذ ليست خريد نبود، دعاى زن بود که نوشته بود


« اى خداى عزيزم تو از نياز من با خبرى ، خودت آن را برآورده کن »




فقط اوست که مى‌داند وزن دعاى پاک و خالص چقدر است .


« بر گرفته از کتاب لبخند خدا »