[برای مشاهده لینک ثبت نام کنید. ]


-"به کجا چنین شتابان؟"

گون از نسیم پرسید.

دل من گرفته زینجا

هوس سفر نداری

ز غبار این بیابان ؟

همه آرزویم اما

چه کنم که بسته پایم

به کجا چنین شتابان ؟

به هر آن کجا که باشد به جز این سرا سرایم

سفرت به خیر !‌ اما تو و دوستی خدا را

چو از این کویر وحشت به سلامتی گذشتی

به شکوفه ها به باران

برسان سلام ما را

هیچ میدانی چرا چون موج
در گریز از خویشتن پیوسته می کاهم؟

_زان که بر این پرده ی تاریک،
این خاموشی نزدیک،

آنچه می خواهم نمی بینم،
و آنچه می بینم نمی خواهم.


*****

ای نگاهت خنده مهتاب ها
بر پرند ِ رنگ رنگ ِ خواب ها

ای صفای جاودان ِهرچه هست:
باغ ها ، گل ها ، سحر ها ، آب ها

ای نگاهت جاودان افروخته
شمع ها ، خورشیدها ، مهتاب ها

ای طلوع بی زوال آرزو
در صفای روشنی محراب ها

ناز نوشینی تو و دیدار توست
خنده مهتاب در مرداب ها

در خرام نازنینت جلوه کرد
رقص ماهی ها و پیچ و تاب ها.


*****

درس هندسه
نخست عشقی ست سبز

وعشق، درقلب سرخ
وقلب، در سینه یِ پرنده ای می تپد

که با دل و عشق خویش
همیشه را خرّم است.

پرنده بر ساقه ایست
وساقه بر شاخه ای

درخت در بیشه ای
وبیشه در ابر ومِه

وابر و مِه گوشه ای زعالم اعظم است.
کنون به دست آورید

مســـاحت عشــــــق را
که چنـــدها برابر عــــالم است.

باران


بگو به باران
ببارد امشب

بشويد از رخ
غبار اين كوچه باغ ها را

كه در زلالش
سحر بجويد

ز بي كران ها
حضور ما را

به جست و جوي كرانه هايي
كه راه برگشت از آن ندانيم

من و تو بيدار و
محو ديدار

سبك تر از ماهتاب و
از خواب

روانه در شط نور و نرما
ترانه اي بر لبان باديم

به تن همه شرم و شوخ ماندن
به جان جويان

ندانم از دور و دور دستان
نسيم لرزان بال مرغي ست

و يا پيام از ستاره اي دور
كه مي كشاند

بدان دياران
تمام بود و نبود ما را

درين خموشي و پرده پوشي
به گوش آفاق مي رساند

طنين شوق و سرود ما را
چه شعرهايي

كه واژه هاي برهنه امشب
نوشته بر خاك و خار و خارا

چه زاد راهي به از رهايي
شبي چنان سرخوش و گوارا

درين شب پاي مانده در قير
ستاره سنگين و پا به زنجير

كرانه لرزان در ابر خونين
تو داني آري
تو داني آري

دلم ازين تنگنا گرفته
بگو به باران

ببارد امشب
بشويد از رخ

غبار اين كوچه باغ ها را
كه در زلالش سحر بجويد

ز بي كران ها
حضور ما را

عمر از کف رایگانی می رود
کودکی رفت و جوانی می رود

این فروغ نازنین بامداد
در شبانی جاودانی می رود

این سحرگاه بلورین بهار
روی در شامی خزانی می رود

چون زلال چشمه سار کوه ها
از بر چشمت نهانی می رود

ما درون هودج شامیم و صبح
کاروان زندگانی می رود


*****


دست به دست مدعی شانه به شانه می روی
آه که با رقیب من جانب خانه می روی

بی خبر از کنار من ای نفس سپیده دم
گرم تر از شراره ی آه شبانه می روی

من به زبان اشک خود می دهمت سلام و تو
بر سر آتش دلم همچو زبانه می روی

در نگه نیاز من موج امید ها تویی
وه که چه مست و بی خبر سوی کرانه می روی

گردش جام چشم تو هیچ به کام ما نشد
تا به مراد مدعی همچو زمانه می روی

حال که داستان من بهر تو شد فسانه ای
باز بگو به خواب خوش با چه فسانه می روی؟

شعله ی آتش عشقم منگر بر رخ زردم
همه اشکم همه آهم همه سوزم همه دردم

چون سبویی که شکسته ست و رخ چشمه نبیند
کو امیدی که دگرباره همآغوش تو گردم؟

لاله ی صبح بهارم که درین دامن صحرا
آتش داغ گلی شعله کشد از دم سردم

کس ندانست که چون زخم جگر سوز نهانی
سوختم سوختم از حسرت و لب باز نکردم

جلوه ی صبح جوانی به همه عمر ندیدم
با خزان زاده ام آری گل زردم گل زردم


*****

آن را که در هوای تو یک دم شکیب نیست
با نامه ایش گر بنوازی غریب نیست

امشب خیالت از تو به ما با صفاتر است
چون دست او به گردن و دست رقیب نیست

اشکم همین صفای تو دارد ولی چه سود؟
آینه ی تمام نمای حبیب نیست

فریاد ها که چون نی ام از دست روزگار
صد ناله هست و از لب جانان نصیب نیست

سیلاب کوه و دره و هامون یکی کند
در آستان عشق فراز و نشیب نیست

آن برق را که می گذرد سرخوش از افق
پروای آشیانه ی این عندلیب نیست